x

Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Plików Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.

Koszyk

Twój koszyk jest pusty, zapraszamy na zakupy.

Szczegóły

Waluta

Waluta:

Newsletter

Podaj swój adres e-mail i zapisz się do darmowgo newslettera!

  • SŁYNNE I NAJSŁYNNIEJSZE DIAMENTY
  • THE DARYA-I-NUR / OCEAN ŚWIATŁOŚCI

Darya-i-Nur diament
Darya-i-Nur to 186 Ct karatowyj diament o barwie bladoróżowe o szlifie szmaragdowym (emerald cut). Jest uważany za najbardziej znany i podziwiany diament ze zbioru irańskich klejnotów koronnych oraz za jeden z najstarszych drogocennych kamieni znanych ludzkości.

W tłumaczeniu diament nosi nazwę „Ocean światłości”. Został zrabowany cesarzowi Mogul w Indiach przez Persów w 1739 roku W roku 1797 został odziedziczony przez Fath Ali Shah, który polecił wygrawerowanie swojego imienia na diamencie. Istnieje niepotwierdzone dowodami przekonanie, że kamień oryginalnie pochodzi z Indii.


Darya-i-Nur jest osadzony w ramowej oprawie wraz z 457 mniejszymi diamentami i czterema rubinami. Kamienie stanowia pyszną dekorację w kształcie lwa i słońca, które symbolizują aryjskie pochodzenie Irańczyków. Ta bezcenna biżuteria została zaprojektowana i wykonana podczas panowania Shah Nasser-ed-Din w latach 1831-1896.

Darya-i-Nur oraz Nur-ul-Ain są uważane za diamenty, które zostały wyszlifowane z tego samego bladoróżowego, wyjątkowo rzadkiego, 400 Ct karatowego, ogromnego kamienia. Diaament ten nosił nazwę The Great Table Diamond (Wielki Szmaragdowy Diament). Uważa się także, że obydwa zostały oszlifowane przez Jean Baptiste Travernier’a – XVII -wiecznego francuskiego podróżnika i jubilera. Travernier po raz pierwszy ujrzał diament w Golconda w południowych Indiach w 1642 roku Informacja ta została potwierdzona przez zespół kanadyjskich ekspertów, którzy badali przeszłość irańskich klejnotów koronnych. Zapewniali, że Darya-i-Nur jest ogromną częścią The Great Table Diamond. Eksperci dowiedli także, że Nur-ul-Alin powstal z tego samego kamienia, po jego przecięciu na dwie części.